پزشک در معاینات منظم به دنبال علائم تاخیر رشدی خواهد بود. اگر کودک علائم اختلال طیف اوتیسم را نشان داد، احتمالاً برای ارزیابی به متخصصی ارجاع خواهید شد که کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را درمان می کند، مانند روانپزشک یا روانشناس کودک، متخصص مغز و اعصاب اطفال، یا متخصص رشد اطفال.

 

از آنجایی که اختلال طیف اوتیسم از نظر علائم و شدت بسیار متفاوت است، تشخیص ممکن است دشوار باشد. آزمایش پزشکی خاصی برای تعیین این اختلال وجود ندارد. در عوض، یک متخصص ممکن است:

 

کودک را مشاهده کند و بپرسد که چگونه تعاملات اجتماعی، مهارت های ارتباطی و رفتار کودک در طول زمان توسعه یافته و تغییر کرده است.

 

به فرزندتان تست هایی بدهد که شنوایی، گفتار، زبان، سطح رشد و مسائل اجتماعی و رفتاری را پوشش می دهد

 

تعاملات اجتماعی و ارتباطی ساختاریافته را به کودک خود دهد و به عملکرد او امتیاز دهد.

 

از معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی استفاده کند.

 

سایر متخصصان را در تعیین تشخیص بگنجاند.

 

آزمایش ژنتیک را برای تشخیص اینکه آیا فرزند شما دارای یک اختلال ژنتیکی مانند سندرم رت یا سندرم X شکننده است توصیه کند.

 

 

رفتار

هیچ درمانی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد و هیچ درمان یکسانی برای همه وجود ندارد. هدف از درمان، به حداکثر رساندن توانایی کودک برای عملکرد با کاهش علائم اختلال طیف اوتیسم و ​​حمایت از رشد و یادگیری است. مداخله زودهنگام در طول سال های پیش دبستانی می تواند به کودک کمک کند تا مهارت های اجتماعی، ارتباطی، عملکردی و رفتاری را بیاموزد.

 

طیف وسیعی از درمان ها و مداخلات مبتنی بر خانه و مدرسه برای اختلال طیف اوتیسم می تواند بسیار زیاد باشد و نیازهای کودک ممکن است در طول زمان تغییر کند. 

 

اگر کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده شد، در مورد ایجاد یک استراتژی درمانی با متخصصان صحبت کنید و تیمی از متخصصان را برای رفع نیازهای فرزندتان بسازید.

 

 

گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

درمان های رفتاری و ارتباطی. بسیاری از برنامه ها به طیف وسیعی از مشکلات اجتماعی، زبانی و رفتاری مرتبط با اختلال طیف اوتیسم می پردازند. برخی از برنامه ها بر کاهش رفتارهای مشکل ساز و آموزش مهارت های جدید تمرکز دارند. برنامه های دیگر بر آموزش کودکان برای نحوه رفتار در موقعیت های اجتماعی یا برقراری ارتباط بهتر با دیگران متمرکز است. تحلیل رفتار کاربردی (ABA) می‌تواند به کودکان کمک کند مهارت‌های جدیدی را بیاموزند و این مهارت‌ها را به موقعیت‌های مختلف از طریق یک سیستم انگیزشی مبتنی بر پاداش تعمیم دهند.

 

درمان های آموزشی کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم. اغلب به برنامه های آموزشی بسیار ساختارمند پاسخ می دهند. برنامه های موفق معمولاً شامل تیمی از متخصصان و انواع فعالیت ها برای بهبود مهارت های اجتماعی، ارتباطات و رفتار است. کودکان پیش دبستانی که مداخلات رفتاری فشرده و فردی دریافت می کنند، اغلب پیشرفت خوبی از خود نشان می دهند.

 

خانواده درمانی. والدین و سایر اعضای خانواده می توانند یاد بگیرند که چگونه با فرزندان خود بازی کنند و با آنها تعامل برقرار کنند، به گونه ای که مهارت های تعامل اجتماعی را ارتقاء دهند، رفتارهای مشکل ساز را مدیریت کنند و مهارت های زندگی روزمره و ارتباط را آموزش دهند.

 

سایر روش های درمانی. بسته به نیاز فرزندتان، گفتار درمانی برای بهبود مهارت های ارتباطی، کاردرمانی برای آموزش فعالیت های روزمره زندگی و فیزیوتراپی برای بهبود حرکت و تعادل ممکن است مفید باشد. یک روانشناس می تواند راه هایی را برای رسیدگی به رفتار مشکل دار توصیه کند.

 

داروها. هیچ دارویی نمی تواند علائم اصلی اختلال طیف اوتیسم را بهبود بخشد، اما داروهای خاص می توانند به کنترل علائم کمک کنند. برای مثال، اگر کودک بیش فعال باشد، ممکن است داروهای خاصی تجویز شود. گاهی اوقات از داروهای ضد روان پریشی برای درمان مشکلات رفتاری شدید استفاده می شود و داروهای ضد افسردگی ممکن است برای اضطراب تجویز شوند. برخی از داروها و مکمل ها می توانند با هم تداخل داشته باشند و عوارض جانبی خطرناکی ایجاد کنند.

 

مدیریت سایر شرایط پزشکی و سلامت روان

علاوه بر اختلال طیف اوتیسم، کودکان، نوجوانان و بزرگسالان نیز می توانند موارد زیر را تجربه کنند:

 

مسائل بهداشتی پزشکی. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است مشکلات پزشکی مانند صرع، اختلالات خواب، ترجیحات غذایی محدود یا مشکلات معده داشته باشند. از پزشک کودک خود بپرسید که چگونه این شرایط را با هم مدیریت کنید.

 

مشکلات انتقال به بزرگسالی. نوجوانان و بزرگسالان جوان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در درک تغییرات بدن مشکل داشته باشند. همچنین موقعیت‌های اجتماعی در نوجوانی پیچیده‌تر می‌شوند و ممکن است تحمل کمتری برای تفاوت‌های فردی وجود داشته باشد. مشکلات رفتاری ممکن است در سال های نوجوانی چالش برانگیز باشد.

 

سایر اختلالات سلامت روان. نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم اغلب سایر اختلالات سلامت روان مانند اضطراب و افسردگی را تجربه می کنند. پزشک، متخصص سلامت روان، و سازمان های حمایتی و خدماتی جامعه می توانند کمک کنند.

 

 

برنامه ریزی برای آینده

 

کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم معمولاً در طول زندگی به یادگیری و جبران مشکلات ادامه می دهند، اما بیشتر آنها به سطحی از حمایت نیاز دارند. برنامه ریزی برای فرصت های آینده فرزندتان مانند شغل، دانشگاه، وضعیت زندگی، استقلال و خدمات مورد نیاز برای حمایت می تواند این روند را هموارتر کند.

 

پزشکی جایگزین

از آنجایی که اختلال طیف اوتیسم قابل درمان نیست، بسیاری از والدین به دنبال درمان های جایگزین یا مکمل هستند، اما این درمان ها تحقیقات کمی دارند یا هیچ تحقیقی برای نشان دادن موثر بودن آنها ندارند. می توانید ناخواسته رفتارهای منفی را تقویت کنید و برخی از درمان های جایگزین به طور بالقوه خطرناک هستند.

 

با پزشک فرزندتان در مورد شواهد علمی هر درمانی که برای فرزندتان در نظر گرفته اید صحبت کنید.

 

 

نمونه‌هایی از درمان‌های مکمل و جایگزین که ممکن است هنگام استفاده در ترکیب با درمان‌های مبتنی بر شواهد، فوایدی را ارائه دهند، عبارتند از:

 

درمان های خلاقانه. برخی از والدین برای تکمیل مداخلات آموزشی و پزشکی با هنر درمانی یا موسیقی درمانی که بر کاهش حساسیت کودک به لمس یا صدا تمرکز دارد، انتخاب می کنند. این روش‌های درمانی ممکن است زمانی که همراه با سایر درمان‌ها استفاده می‌شوند، فوایدی را به همراه داشته باشند.

 

درمان های مبتنی بر حس. این درمان ها بر اساس این نظریه اثبات نشده است که افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارای یک اختلال پردازش حسی هستند که باعث مشکلاتی در تحمل یا پردازش اطلاعات حسی مانند لمس، تعادل و شنوایی می شود. درمانگران از برس، فشار دادن اسباب بازی ها، ترامپولین و سایر مواد برای تحریک این حواس استفاده می کنند. تحقیقات اثربخشی این درمان‌ها را نشان نداده است، اما ممکن است در صورت استفاده همراه با سایر درمان‌ها، فوایدی داشته باشند.

 

ماساژ دادن. در حالی که ماساژ ممکن است آرامش بخش باشد، شواهد کافی برای تعیین اینکه آیا ماساژ علائم اختلال طیف اوتیسم را بهبود می بخشد وجود ندارد.

 

 

برخی از درمان های مکمل و جایگزین ممکن است مضر نباشند، اما هیچ مدرکی مبنی بر مفید بودن آنها وجود ندارد. برخی از آنها ممکن است شامل هزینه های مالی قابل توجهی نیز باشند و اجرای آنها دشوار باشد. نمونه هایی از این درمان ها عبارتند از:

 

رژیم های غذایی خاص. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه رژیم های غذایی خاص یک درمان موثر برای اختلال طیف اوتیسم هستند وجود ندارد و برای کودکان در حال رشد، رژیم های غذایی محدود می تواند منجر به کمبودهای تغذیه ای شود. اگر تصمیم به دنبال کردن یک رژیم غذایی محدود دارید، با یک متخصص تغذیه کار کنید تا یک برنامه غذایی مناسب برای فرزندتان ایجاد کنید.

 

مکمل های ویتامین و پروبیوتیک ها. اگرچه در صورت استفاده در مقادیر معمولی مضر نیستند، اما شواهدی وجود ندارد که آنها برای علائم اختلال طیف اوتیسم مفید هستند و مکمل ها می توانند گران باشند. با پزشک خود در مورد ویتامین ها و سایر مکمل ها و دوز مناسب برای کودک خود صحبت کنید.

 

طب سوزنی. این درمان با هدف بهبود علائم اختلال طیف اوتیسم استفاده شده است، اما اثربخشی طب سوزنی توسط تحقیقات پشتیبانی نمی شود.

 

برخی از درمان های مکمل و جایگزین شواهدی مبنی بر مفید بودن و بالقوه خطرناک بودن آنها ندارند. نمونه هایی از درمان های مکمل و جایگزین که برای اختلال طیف اوتیسم توصیه نمی شوند عبارتند از:

 

کیلات درمانی. گفته می شود این درمان جیوه و سایر فلزات سنگین را از بدن حذف می کند، اما هیچ ارتباط شناخته شده ای با اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد. کیلات درمانی برای اختلال طیف اوتیسم توسط شواهد تحقیقاتی پشتیبانی نمی شود و می تواند بسیار خطرناک باشد. در برخی موارد، کودکانی که تحت درمان با کیلات درمانی قرار گرفته اند، فوت کرده اند.

 

درمان با اکسیژن. هایپرباریک اکسیژن هیپرباریک درمانی است که شامل تنفس اکسیژن در داخل یک محفظه تحت فشار است. این درمان در درمان علائم اختلال طیف اوتیسم موثر نبوده و توسط سازمان غذا و داروی برای این استفاده تایید نشده است.

 

انفوزیون ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIG). هیچ مدرکی مبنی بر اینکه استفاده از تزریق IVIG اختلال طیف اوتیسم را بهبود می بخشد وجود ندارد و سازمان غذا و دارو محصولات ایمونوگلوبولین را برای این استفاده تایید نکرده است.

 

 

مقابله و حمایت

تربیت کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می تواند از نظر جسمی و عاطفی خسته کننده باشد. این پیشنهادات ممکن است کمک کند:

• تیمی از متخصصان قابل اعتماد پیدا کنید. تیمی که توسط پزشک شما هماهنگ می‌شود، ممکن است شامل مددکاران اجتماعی، معلمان، درمانگران و یک مدیر پرونده یا هماهنگ‌کننده خدمات باشد.
• سوابق بازدیدها را با ارائه دهندگان خدمات نگهداری کنید. فرزند شما ممکن است ملاقات ها، ارزیابی ها و جلساتی با بسیاری از افراد دخیل در مراقبت از او داشته باشد. برای کمک به تصمیم گیری در مورد گزینه های درمان و نظارت بر پیشرفت، یک فایل سازمان یافته از این جلسات و گزارش ها را نگه دارید.
• با این اختلال آشنا شوید. افسانه ها و باورهای غلط زیادی در مورد اختلال طیف اوتیسم وجود دارد. یادگیری حقیقت می تواند در درک بهتر فرزندتان و تلاش های او برای برقراری ارتباط کمک کند.
• برای خود و سایر اعضای خانواده وقت بگذارید. مراقبت از کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم می تواند بر روابط شخصی و خانوادگی تاثیر بگذارد. برای جلوگیری از فرسودگی، زمانی را به استراحت، ورزش یا لذت بردن از فعالیت های مورد علاقه خود اختصاص دهید.
• به دنبال خانواده های دیگر کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم باشید. سایر خانواده هایی که با چالش های اختلال طیف اوتیسم دست و پنجه نرم می کنند ممکن است توصیه های مفیدی داشته باشند. 
• از پزشک خود در مورد فن آوری ها و روش های درمانی جدید سوال کنید. محققان به کشف رویکردهای جدید برای کمک به کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ادامه می دهند. برای مطالب مفید و پیوندهایی به منابع، به وب سایت مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری در مورد اختلالات طیف اوتیسم مراجعه کنید.
•  

آماده شدن برای قرار ملاقات 

پزشک فرزند شما در معاینات منظم به دنبال مشکلات رشدی خواهد بود. هر گونه نگرانی را که در طول قرار ملاقات دارید ذکر کنید. اگر کودک علائمی از اختلال طیف اوتیسم را نشان دهد، احتمالاً برای ارزیابی به متخصصی ارجاع خواهید شد که کودکان مبتلا به این اختلال را درمان می کند.

در صورت امکان یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را در قرار ملاقات همراه داشته باشید تا کمک کند اطلاعات را به خاطر بسپارید و برای حمایت عاطفی به شما کمک کند.

 

در اینجا اطلاعاتی وجود دارد که کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید.

 

 

آنچه می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات فرزندتان، فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

• هر دارویی، از جمله ویتامین ها، گیاهان دارویی و داروهای بدون نسخه که کودک مصرف می کند و دوزهای آنها.
• هر گونه نگرانی در مورد رشد و رفتار فرزندتان دارید.
• زمانی که کودک شروع به صحبت کرد و به نقاط عطف رشد رسید. اگر فرزندتان خواهر و برادر دارد، اطلاعاتی را در مورد اینکه چه زمانی به نقطه عطف خود رسیده است به اشتراک بگذارید.
• شرحی از نحوه بازی و تعامل کودک خود با سایر کودکان، خواهر و برادرها و والدین.
• سوالاتی که باید از پزشک فرزندتان بپرسید تا از زمان خود بهترین استفاده را ببرد.
•  

علاوه بر این، آوردن موارد زیر ممکن است مفید باشد:

 

• یادداشت هر گونه مشاهدات سایر مراقبان، مانند پرستاران کودک، بستگان و معلمان.
• رکوردی از نقاط عطف رشد برای فرزندتان، مانند کتاب کودک یا تقویم کودک، اگر دارید.
• ویدئویی از رفتارها یا حرکات غیرعادی فرزندتان، اگر دارید.
•  

سوالاتی که باید از پزشک کودک خود بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• به نظر شما چرا فرزند من دارای اختلال طیف اوتیسم است ؟
• آیا راهی برای تایید تشخیص وجود دارد؟
• اگر فرزند من دارای اختلال طیف اوتیسم است، آیا راهی برای تشخیص شدت آن وجود دارد؟
• چه تغییراتی را می توانم در طول زمان در فرزندم ببینم؟
• کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به چه نوع درمان ها یا مراقبت های ویژه ای نیاز دارند؟
• فرزند من به چه میزان و چه نوع مراقبت های پزشکی منظم نیاز دارد؟
• چه نوع حمایتی از خانواده های کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در دسترس است؟
• چگونه می توانم درباره اختلال طیف اوتیسم اطلاعات بیشتری کسب کنم؟

از پرسیدن سؤالات دیگر در طول قرار خود دریغ نکنید.

 

 

از پزشک کودک خود چه انتظاری دارید

پزشک کودک احتمالاً تعدادی سوال می پرسد. آماده پاسخگویی به آنها باشید. ممکن است بپرسد:

• چه رفتارهای خاصی باعث دیدار امروز شما شد؟
• اولین بار چه زمانی متوجه این علائم در فرزندتان شدید؟ آیا دیگران متوجه علائم شده اند؟
• آیا این رفتارها مستمر بوده یا گاه به گاه؟
• آیا فرزند شما علائم دیگری مانند مشکلات معده دارد که ممکن است به نظر غیرمرتبط با اختلال طیف اوتیسم باشد؟
• آیا به نظر می رسد چیزی علائم کودک را بهبود می بخشد؟
• به نظر می رسد چه چیزی علائمی را بدتر می کند؟
• اولین بار کودک چه زمانی خزیده است؟ چه زمانی راه رفت؟ اولین کلمه اش را بگوید؟
• برخی از فعالیت های مورد علاقه فرزند شما چیست؟

• فرزندتان چگونه با شما، خواهر و برادر و سایر کودکان ارتباط برقرار می کند؟ آیا به دیگران علاقه نشان می دهد، تماس چشمی برقرار می کند، لبخند می زند یا می خواهد با دیگران بازی کند؟

• آیا فرزندتان سابقه مشترک با اوتیسم، تغییر زبانی، سندرم رت، اختلال وسواس فکری-اجباری، یا سایر اختلالات خلقی دارد؟
• برنامه آموزشی فرزند شما چیست؟ چه خدماتی از طریق مدرسه دریافت می کند؟
•